Czym jest faktura uproszczona i kiedy można ją wystawić?

Każdy przedsiębiorca świadczący usługi na rzecz innych podmiotów gospodarczych jest zobowiązany dokumentować transakcje fakturą. Istnieje kilka rodzajów faktur, wśród nich faktura uproszczona. Nie wszyscy właściciele biznesów spotkali się z tym terminem. Warto jednak wiedzieć, czym charakteryzuje się ten dokument i kiedy można nim udokumentować transakcję.

Faktura uproszczona: co to takiego?

Faktura uproszczona jest dokumentem, który można wystawić w momencie, gdy wartość transakcji nie przekracza kwoty 450 złotych lub 100 euro (w obrocie międzynarodowym). Ważne jest to, że mówimy o kwocie całościowej, czyli po zsumowaniu wszystkich pozycji na fakturze.

Wystawienie faktury uproszczonej, jak sama nazwa wskazuje, powinno być łatwiejsze, ponieważ taki dokument zawiera tylko podstawowe informacje o usługodawcy, kontrahencie oraz okolicznościach transakcji. Wymagane elementy to:

• Data wystawienia faktury;
• Numer dokumentu (potrzebny do jego identyfikacji);
• Numer NIP podatnika;
• Numer NIP lub inny numer identyfikujący nabywcę towaru lub usługi;
• Data realizacji usługi lub dostarczenia towarów – opcjonalnie graniczna data otrzymania zapłaty;
• Nazwa towaru lub usługi;
• Kwota sprzedaży towaru lub usługi wyrażona w netto
• Kwoty udzielonych opustów lub rabatów, jeśli zostały uwzględnione w cenie towaru/usługi;

W praktyce więc faktura uproszczona nie różni się szczególnie od faktur zwyczajowo funkcjonujących w polskim sektorze przedsiębiorstw. Istotna różnica polega na tym, że faktura uproszczona nie musi zawierać stawki naliczonego podatku, ale muszą się na niej znaleźć dane umożliwiające ustalenie podstawy opodatkowania.

Kiedy nie można wystawić faktury uproszczonej?

Są sytuacje, gdy przedsiębiorca nie może wystawić faktury uproszczonej nawet wtedy, gdy łączna wartość transakcji nie przekracza 450 złotych lub 100 euro. Będzie tak wtedy, gdy dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, sprzedaży wysyłkowej z i na terytorium kraju, dostarcza towary i świadczy usługi na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, dla których osobą zobowiązaną do zapłaty podatku jest nabywca towaru lub usługi, a także gdy faktura jest wystawiana na żądanie osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.